In 1917 krijgt Michiel de Klerk van woningcoöperatie Eigen Haard de opdracht een woningbouwcomplex voor arbeiders te ontwerpen. Het werd zijn meest extreme werk, in de volksmond bekend als Het Schip. Het werd een prachtig icoon van de Amsterdamse School. De combinatie van detaillering in relatie tot de hoofdcompositie maakt het bouwwerk tot een groot visueel spektakel. “Je weet gewoon niet waar je kijken moet” aldus Max van Rooy, kleinzoon van H.P. Berlage.

Het restauratieproces van Het Schip wordt gevolgd, en met gebruikmaking van archiefmateriaal wordt de achtergrond geschetst van de sociale woningbouw uit die tijd. Al eerder, in de jaren ’70, werd Het Schip grondig gerestaureerd, maar helaas met gebruikmaking van de verkeerde baksteen. Dit soort fouten mogen nu niet meer gemaakt worden. ” De steen en vooral de kleur van de steen is van essentieel belang, dat is de verf van Michel de Klerk” , aldus Van Rooy.

De zoektocht naar de juiste steen eindigt bij de steenfabriek Zilverschoon in Heteren, een fabriek met geschiedenis. Daar zien we de worsteling van Derck de steenbakker, om een steen te bakken die weliswaar nieuw is, maar qua kleur en structuur er oud uit moet zien. Tot overmaat van ramp komen de lichtste kleuren de vorst-dooi proef niet door. Is het wel te doen voor de steenbakker, om aan de hoge eisen van de architecten te voldoen?

De metselaar/voeger Francis, met woeste baard en een lichaam vol tatoeages, wordt door zijn maten wel Picasso genoemd, uiterst secuur werkt hij met een klein kwastje de stenen bij om de goede kleur te benaderen, één voor één. Via Francis wordt duidelijk dat de jongens van de werkvloer niet altijd dezelfde mening zijn toegedaan als ‘het intellect’. De vraag dient zich dan ook aan hoe ver men bij de restauratie in het nabootsen moet gaan zonder dat het imitatie wordt.

De film is een ode aan de schoonheid. De architectuur van de fabriek waar de stenen worden gebakken, de pannen die één voor één worden gevormd, de machines, de detaillering van Het Schip, het is allemaal van een wonderlijke schoonheid en toont ons een wereld van oude ambachten en vakmanschap. De Klerk zag het als zijn taak het ambachtswerk te bezielen en tot kunst te verheffen. En kunst voor ‘gewone mensen’ dat was een revolutionair idee in die tijd.